De schouders onder het Nederlands

Vandaag staan meer dan vijfduizend mensen tegelijk op mijn stoep. Ze wonen in Nederland, Vlaanderen maar ook in allerlei buitenlanden. Op internet hebben ze een petitie ondertekend met de titel Nederlands Vanzelf Sprekend. (Tussen twee haakjes: ik had het in de eerste aflevering van ons magazine al over ongewoon spatiegebruik, waardoor woorden ineens méér gaan uitdrukken. Hoe creatief kun je zijn met een stukje wit in een woord!)

De petitie doet een krachtige oproep tot ‘iedereen die verantwoordelijkheid draagt in de politiek, het onderwijs en de media’ om de positie van het Standaardnederlands te versterken. De argumentatie sluit in grote mate aan bij onze eigen visie dat taalbeheersing mensen kansen geeft. Het verschaft hun toegang tot de wereld van wetenschap, economie en cultuur, het maakt hen weerbaar en het geeft hun ook oneindig veel plezier.

De taalvariatie die binnen de gemeenschappelijke standaardtaal bestaat, zien wij niet als een bedreiging, maar als een verrijking. 

Maar ik wil wel een kanttekening maken bij de petitie. De Taalunie is een unie van Nederland, Vlaanderen en Suriname en respecteert daarom ook de eigenheid van de drie betrokken groepen taalgebruikers. De taalvariatie die binnen de gemeenschappelijke standaardtaal bestaat, zien wij niet als een bedreiging, maar als een verrijking. 

In deze tweede editie van Taalunie:Bericht leest u een interview met de secretaris van de werkgroep, professor emeritus Stijn Verrept. Hij heeft heel zijn academische carrière met ingenieurs en economen in opleiding gewerkt, maakte van zakelijke communicatie zijn roeping en heeft oog voor de schoonheid van een vakkundig geschreven reclametekst.

De Taalunie heeft hem en de andere initiatiefnemers uitgenodigd om samen de schouders te zetten onder onze standaardtaal. Want taal wordt gemaakt en in stand gehouden door de mensen die ermee en ervan leven. En iedereen die wakker ligt van taal, is welkom bij ons. Met die mensen kunnen we samen iets bereiken.